Σχεδόν απαρατήρητη πέρασε και στην Πάτρα η ταινία "Ο Υποψήφιος – The Front Runner" με τον Χιου Τζάκμαν ως Γκάρι Χαρτ

Η ταινία παρουσιάζει την "περιπέτεια" του γερουσιαστή που ήθελε να γίνει Πρόεδρος το '88 – O τίτλος θυμίζει την επιτυχημένη ταινία με τον Ρ. Ρέντφορντ του 1972 "The Candidate"

Οι πολιτικού και δημοσιογραφικού ενδιαφέροντος κινηματογραφικές ταινίες συνήθως δεν πολυπερπατάνε εμπορικά, φυσικά υπάρχουν εξαιρέσεις όπως το παλιό κλασικό φιλμ του 1977 «Όλοι οι άνθρωποι του Προέδρου» του Άλαν Τζέι Πάκουλα ή τα πιο πρόσφατα όπως το «Spotlight όλα στα φως» του Τομ Μακάρθι που πήρε και το Όσκαρ καλύτερης ταινίας το 2015 ή το περσινό «The Post, απαγορευμένα μυστικά» του Στίβεν Σπίλμπεργκ ή το «Λίνκολν» επίσης του Σπίλμπεργκ το 2012.

Αυτές τις μέρες βγήκε στις Ελληνικές αίθουσες το «The Front Runner – Ο Υποψήφιος» σε σκηνοθεσία του 41χρονου Τζέισον Ράιτμαν (ήρθε και στην Πάτρα στη 2η αίθουσα του Πάνθεον και στα Odeon Veso Mare για μία μόλις εβδομάδα) που μας παρουσιάζει μία καθ’όλα αληθινή ιστορία που εκτυλίχθηκε το 1987-88 και ήταν ουσιαστικά η πρώτη φορά που το πολιτικό ρεπορτάζ και το λεγόμενο σκανδαλοθηρικό/ σώουμπιζ έγιναν ένα!

Κεντρικό πρόσωπο ο λεγόμενος front-runner – επικρατέστερος για την κούρσα του υποψηφίου των Δημοκρατικών για τις Προεδρικές εκλογές του 1988 Γκάρι Χαρτ – Gary Hart, ένας επιτυχημένος και καταρτισμένος πολιτικός, Γερουσιαστής για πάνω από μία δεκαετία της πολιτείας του Κολοράντο και με καταγωγή από το Κάνσας. Με έξυπνες ιδέες, καλά οργανωμένο τιμ δημοσίων σχέσεων και επικοινωνίας για την εποχή, ωραίος και ηλικιακά ιδανικός λίγο πριν τα 50, ο εν λόγω Δημοκρατικός υποψήφιος έμοιαζε ιδανικός και το απόλυτο φαβορί για να κοντράρει τον Ρεπουμπλικάνο Τζορτζ Μπους τον πρεσβύτερο (που τελικά εξελέγη Πρόεδρος κόντρα στον Δημοκρατικό υποψήφιο Μάικλ Δουκάκη από την Μασαχουσέτη).

Τι έγινε στην πορεία και χάθηκε η υποψηφιότητα του Γκάρι Χαρτ στο δρόμο, πολύ απλά ο φερέλπις πολιτικός υπέπεσε στο σφάλμα της ερωτικής απιστίας με μία καλλονή από το Μαιάμι, πάνω σε ένα πολυτελές γιοτ όπου τη γνώρισε, σκάνδαλο που πρωτοέφερε στη δημοσιότητα η εφημερίδα Miami Herald με ένα σχεδόν παπαράτσι ρεπορτάζ και που αναγκαστικά λόγω ότι πουλούσε «τρελά», ακολούθησαν όλοι από το περιοδικό People μέχρι το Time και την Washington Post & τους New York Times.

Ο Γκάρι Χαρτ όπως μας δείχνει και η ταινία δεν μπόρεσε να διαχειριστεί με ψυχραιμία και την απαιτούμενη «αλήθεια» το σκάνδαλο που πήρε διαστάσεις τσουνάμι. Mέχρι και ο δημοφιλής τηλεπαρουσιαστής Τζόνι Κάρσον διακωμώδησε τον Χαρτ, ο οποίος έχασε από μία ατασθαλία που παλιότερες εποχές θα περνούσε ίσως απαρατήρητη, την ευκαιρία να φτάσει στον Λευκό Οίκο. Ο Χαρτ είχε πράγματι ιδέες και όραμα αλλά θεωρήθηκε πως από τη στιγμή που έκρυψε και δεν ήταν ειλικρινής ως προς την εξωσυζυγική του περιπέτεια, ενδεχομένως αυτή η αστάθεια του να είχε και συνέπειες στις πολιτικές του αποφάσεις.

Σχεδόν δέκα χρόνια αργότερα θα έσκαγε το άλλο μεγάλο σκάνδαλο με τον Πρόεδρο τότε Μπιλ Κλίντον και την Μόνικα Λεβίνσκι ενώ σήμερα όλοι γνωρίζουμε πόσο στην κυριολεξία «ξεσκονίζονται» τα προφίλ όλων όσων θέλουν να ασχοληθούν με την πολιτική στις ΗΠΑ και αλλού.

Η ταινία του Ράιτμαν που και στις ΗΠΑ έχει κάνει ελάχιστη επιτυχία (μετά βίας έχει φτάσει στα 2 εκατομμύρια δολάρια) ενώ και στην χώρα μας δεν πήγε (στην Πάτρα την είδαν γύρω στους 100-150 θεατές ενώ τα πανελλαδικά εισιτήρια του τετραημέρου 6-9/12/2018 ήσαν γύρω στα 1800) έχει την αξία της χωρίς να είναι σπουδαία. 

Έχει μία δυνατή πειστική ερμηνεία από τον Χιου Τζάκμαν που πλησιάζει και στο φυζίκ τον Γκάρι Χαρτ, την πολύ καλή Βέρα Φαρμίγκα ως τη σύζυγο του και τον Άλφρεντ Μολίνα ως τον αρχισυντάκτη της Washington Post (υπάρχει ως ήρωας και ο Μπομπ Γούντγουορντ του Γουότεργκέιτ που ήταν φίλος του Γκάρι Χαρτ) και ο θεατής όντως μαθαίνει τι έγινε και είναι σαν να κάνει μία χρονική βουτιά πίσω 30 χρόνια σε εκείνη την εποχή της Αμερικανικής πολιτικής.

Ωστόσο η προσπάθεια του Ράιτμαν να αναπτύξει και κάποιους δεύτερους ρόλους όπως την καλλονή – σκάνδαλο ή τον αυστηρό επικεφαλής της προεκλογικής εκστρατείας (τον ερμηνεύει ο Τζέι Κέι Σίμονς) μάλλον πέφτουν στο κενό ενώ από ένα σημείο και μετά η ταινία μοιάζει λίγο περιγραφική ως το φινάλε με τον λόγο – «απολογία» του Γκάρι Χαρτ όπου εκεί καταλαβαίνει ο θεατής ότι η Αμερικανική και διεθνής πολιτική σκηνή από μία προσωπική βλακεία και μία ασυνήθιστη «καταιγίδα» από τα μίντια, έχασε έναν μάλλον πολύ χρήσιμο πολιτικό.

*Η ταινία βγήκε στην Ελλάδα σε διανομή της εταιρείας Feelgood.

Επιμέλεια: ΤΑΚΗΣ Γ. ΜΑΡΤΑΤΟΣ (To άρθρο πρωτοανέβηκε από τον γράφοντα στο thebest.gr).