Το μυθιστόρημα "Να με Φωνάζεις με τ' Όνομα σου" κυκλοφορεί στα Ελληνικά από τις εκδόσεις Μεταίχμιο και είναι μία μοναδική εμπειρία

Το βιβλίο του Αντρέ Ασιμάν που έγινε και μία πολύ όμορφη και συγκινητική ταινία από τον Λούκα Γκουαντανίνο, κυκλοφόρησε σε μία φροντισμένη έκδοση σε μετάφραση Νίκου Α. Μάντη 

Πριν μερικούς μήνες ήταν στο επίκεντρο η σαγηνευτική και τόσο συναισθηματική ταινία του Λούκα Γκουαντανίνο από το Παλέρμο της Ιταλίας, με τον νεαρό Τιμοτέ Σαλαμέ & τον φωτογενή Άρμι Χάμερ που ξεκινώντας από το Φεστιβάλ ανεξάρτητου κινηματογράφου του Σάντανς στη Γιούτα, έφτασε μέχρι τον θρίαμβο του Όσκαρ καλύτερου διασκευασμένου σεναρίου που απονεμήθηκε στον βετεράνο κινηματογραφιστή, Τζέιμς Άιβορι.

Το «Call me by your Name – Να με Φωνάζεις με τ’ Όνομα σου» το είδαμε τον περασμένο Φεβρουάριο και στην Πάτρα στη 2^η αίθουσα του Πάνθεον και ήταν μία πρωτόγνωρη εμπειρία.

Τώρα ήταν η σειρά του ομότιτλου βιβλίου του 67χρονου συγγραφέα Αντρέ Ασιμάν, γεννημένου στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου με Εβραικές και Ιταλικές ρίζες καταγωγής, που ζει από τα τέλη του ’60 στη Ν. Υόρκη.

Η Ελληνική μετάφραση του μυθιστορήματος του Ασιμάν κυκλοφόρησε τέλη του φετινού καλοκαιριού από τις εκδόσεις Μεταίχμιο μ’ ένα εξώφυλλο που απεικονίζει Ιταλική εξοχή (όπου και εκτυλίσσεται η κυρίως δράση) και με την εξαιρετική μετάφραση ν’ υπογράφει ο Νίκος Α. Μάντης.

Πάντα το βιβλίο ως ξεχωριστό είδος τέχνης προσφέρει τη δική του αίσθηση και απόλαυση στον αναγνώστη.

Στην προκειμένη περίπτωση έχουμε την κινηματογραφική ταινία ν’ έχει προηγηθεί κι αυτό δεν πειράζει τουλάχιστον σ’ ένα μεγάλο ποσοστό αναγνωστών που χαίρονται να διαβάζουν το βιβλίο φέρνοντας συνάμα στο νου και στη μνήμη τους εικόνες της ταινίας.

Το βιβλίο του Ασιμάν είναι ένα πυκνό αφήγημα 325 σελίδων με χειμαρρώδη λόγο, λες και ο σε πρώτο πρόσωπο αφηγητής, ο Έλιο να θέλει να «αυτοκαθαρθεί» βγάζοντας τα εσώψυχα του, όλο αυτό το μοναδικό που έζησε και «κράτησε» μέσα του, και να το μοιραστεί σε όλη του την ένταση, την λεπτομέρεια & το συναίσθημα με τον αναγνώστη. Το επίσης σημαντικό (γι’ αυτό και ακούστηκε πως μπορεί να υπάρξει και μία πιθανή κινηματογραφική συνέχεια) είναι ότι ο Ασιμάν προχωρά την «εξιστόρηση» του και πιο πέρα από εκεί που σταμάτησε η ταινία, στο μετά δίνοντας και πολλές διαφωτιστικές επεξηγήσεις που ξαφνιάζουν ευχάριστα τον αναγνώστη. Οι τελευταίες 20-30 σελίδες είναι γεγονός πως σε γεμίζουν περισσή συγκίνηση διαβάζοντάς τες σχεδόν βουρκωμένος.

Ο Ασιμάν (φωτ.) υπογράφει ένα τολμηρό αφήγημα, μία κατάθεση και «ξεγύμνωμα» ψυχής. Ο 17χρονος Έλιο που ερωτεύεται σφόδρα τον 24χρονο Όλιβερ, μεταπτυχιακό βοηθό του καθηγητή πατέρα του, που ήρθε από τη Νέα Υόρκη για 8 εβδομάδες το καλοκαίρι του ’83 στην έπαυλη τους στην καταπράσινη και ειδυλλιακή Ιταλική εξοχή, ζει όλες τις διακυμάνσεις, το ερωτικό σκίρτημα, το «δείλιασμα», το αναπάντεχο θάρρος που του χαρίζει η έξαψη της ηλικίας του, κι έπειτα έρχεται το σμίξιμο (γεμάτη τρυφερότητα και ερωτισμό η περιγραφή), η χαρά αλλά και οι τύψεις καθώς όπως λέει, πλέον δεν θα υπάρχει επιστροφή (υπέροχη επίσης και η εις βάθος περιγραφή του Ασιμάν όσον αφορά στις σκέψεις αυτές και στη δυσφορία & ντροπή που ίσως είναι το τίμημα για τις ωραίες, απογειωτικές στιγμές, όπως το εξηγεί ο ήρωας του Έλιο).

Το κομμάτι που τα δύο παιδιά πάνε εκδρομή στη Ρώμη για ένα 3ήμερο λίγο πριν ο Όλιβερ πετάξει πίσω στην Αμερική και απολαμβάνουν το πάρτι ενός διανοούμενου ποιητή στη Ρώμη, είναι ίσως το μόνο αδύναμο του βιβλίου καθώς μοιάζει κάπου να φλυαρεί, ωστόσο η γενική εικόνα παραμένει θαυμάσια έως το τέλος.

Είναι ένα βιβλίο τολμηρό (κάποια σημεία μπορεί να σας…ενοχλήσουν όπως η περίφημη σκηνή με το…φαγωμένο ροδάκινο από τον Όλιβερ με τον…καρπό του Έλιο μέσα), ωστόσο είναι ένα μυθιστόρημα ζουμερό, σε στιγμές «ατίθασο» που ακριβώς δίνει νόημα και εξήγηση (αν όντως υπάρχει) στο απερίγραπτο φούντωμα της νιότης, στην ορμητικότητα του έρωτα και της φύσης, έστω και του ιδίου φύλου και το ότι πετυχαίνει να σε συγκινήσει και να σου «σπάσει» την καρδιά στο τέλος, θεωρούμε πως είναι το κυριότερο πλεονέκτημα του.

*Το μυθιστόρημα «Να με Φωνάζεις με τ’ Όνομα σου» ήταν βιβλίο της χρονιάς σύμφωνα με το Publishers Weekly & την Washington Post και best seller των New York Times, Usa Today & Los Angeles Times.

“Είναι ένα μυθιστόρημα σαν ανοιχτή ερωτική επιστολή” – New York Times Book Review.

Επιμέλεια: ΤΑΚΗΣ Γ. ΜΑΡΤΑΤΟΣ (Μέλος ΕΣΗΕΠΗΝ) 

Πάτρα: Συνεχίζεται η προβολή του φιλμ "Ο Κύριος & το Όπλο" με τον Ρέντφορντ στο ρόλο του τζέντλεμαν ληστή Φόρεστ Τάκερ

Η ταινία ήδη κοντεύει πανελλαδικά τα 30.000 εισιτήρια σε 2 εβδομάδες προβολής – Στην Πάτρα παίζεται στα Odeon Veso Mare

Σε ένα ενδιαφέρον άρθρο του slate.com, παρουσιάζεται ο αληθινός Forrest Tucker, o τζέντλεμαν ληστής τραπεζών που ποτέ του δεν σταμάτησε να κάνει αυτό που τον…ευχαριστούσε, να κλέβει τράπεζες και να δραπετεύει ακόμη και σε μεγαλύτερη ηλικία στα 70, όπως βλέπουμε και στην αξιόλογη και ευχάριστη όσο και με αέρα νοσταλγίας και μελαγχολίας ταινία του Ντέιβιντ Λόουερι με πρωταγωνιστή τον Χολυγουντιανό θρύλο Ρόμπερτ Ρέντφορντ στον μάλλον τελευταίο ρόλο της κινηματογραφικής του καριέρας.

Η ταινία που αναμένεται να συνεχιστεί και για 3η εβδομάδα στα Odeon Veso Mare από την Πέμπτη 18/10/2018, στην αίθουσα 1, έχει κερδίσει τις καρδιές των Ελλήνων σινεφίλ και μέχρι στιγμής την έχουν δει σε δέκα ημέρες κοντά στους 30.000 θεατές πανελλαδικά.

Η ζωή του αληθινού Forrest Tucker περιελάμβανε την ληστεία τραπεζών. Τον είχαν πρωτοσυλλάβει σε ηλικία μόλις 15 ετών για την κλοπή ενός ποδηλάτου ενώ στη συνέχεια της ζωής του έκλεψε εκατομμύρια δολάρια συστήνοντας μάλιστα σε μεγαλύτερη ηλικία και μία παρέα – συμμορία τους «Over the hill gang» (στο φιλμ τους υποδύονται οι Ντάνι Γκλόβερ και Τομ Γουέιτς) ενώ συνολικά θεωρείται ότι συνελήφθη 17 φορές και άλλες τόσες δραπέτευσε, συχνά και με χιούμορ όπως από τη φυλακή San Quentin, με μία βάρκα πάνω στην οποία είχε γράψει «σπλις σπλας»!

*O πραγματικός Φόρεστ Τάκερ και ο Ρέντφορντ. Όπως λένε ο Τάκερ ήταν ευπαρουσίαστος, καλοντυμένος, με καστανόξανθα μαλλιά και γαλανά μάτια και όντως γοήτευε τα θύματα του.

Η ταινία που μετέχει και στο διαγωνιστικό πρόγραμμα του 62ου Διεθνούς Κινηματογραφικού Φεστιβάλ του Λονδίνου που θα ολοκληρωθεί στις 21/10/2018, έχει βασιστεί στο αναλυτικό άρθρο του David Grann που σκιαγράφησε το προφίλ του Tucker, στο Τhe New Yorker το 2003. Ένα χρόνο αργότερα, το 2004, ο Τάκερ πέθανε από φυσικά αίτια ενώ ήταν στην φυλακή Fort Worth.

Ο ρόλος του πάει πολύ του Ρέντφορντ που πλάθει σύμφωνα με πολλούς κριτικούς έναν «γλυκό ληστή» ενώ όπως γράφτηκε από δημοσιογράφο του Detroit news, η ελαφριά, ζεστή αυτή ιστορία απογειώνεται από τη δύναμη του χαμόγελου του Ρέντφορντ, ένα από τα καλύτερα ειδικά εφέ στην ιστορία του κινηματογράφου.

Ήδη κάποιοι υποστηρίζουν καθώς και σινεφίλ σάιτ και γραφεία στοιχημάτων ότι μπορεί ο Ρέντφορντ στα 82 προς 83 του χρόνια να γράψει Οσκαρική ιστορία και να καταφέρει να προταθεί ως Φόρεστ Τάκερ για το βραβείο Όσκαρ α’ ανδρικού ρόλου. Μην ξεχνάμε πως έχει προταθεί μόλις 1 φορά για το υπερεπιτυχημένο «Κεντρί» το 1974 χάνοντας από τον Τζακ Λέμον.

Τέλος το slate.com υπογραμμίζει ότι η ταινία περισσότερο βασίζεται και περιγράφει τις ληστείες που επιχείρησε ο Τάκερ καθώς και το κυνηγητό του από την αστυνομία και τον ντετέκτιβ Τζον Χαντ (ο Κέισι Άφλεκ στο ρόλο) όπως επίσης κι ένα ειδύλλιο με μία σχεδόν συνομήλικη του γυναίκα, την Τζουλ (η Σίσι Σπέισεκ στο ρόλο που στηρίχθηκε σε στοιχεία της τρίτης συζύγου του Τάκερ) και όχι στον χρόνο που παρέμεινε στη φυλακή και ήταν περισσότερος.

Σε πολλά το φιλμ παραμένει ακριβές όσον αφορά στον Φόρεστ Τάκερ όπως ότι ήταν ένας ληστής που κατάφερνε να βουτά χρήματα από τις τράπεζες χωρίς ποτέ να κάνει χρήση όπλου και χωρίς να τραυματίσει κάποιον. Ωστόσο όπως λέγεται σε κάθε απόπειρα ληστείας είχε πάνω του όπλο ενώ στην ταινία υπάρχει μία χαρακτηριστική σκηνή που η Τζουλ – Σίσι Σπέισεκ περιμένοντας τον στο αυτοκίνητο βρίσκει στο ντουλαπάκι ένα όπλο.

Σύμφωνα τέλος με όσα αναφέρει το άρθρο του The New Yorker που τράβηξε και το ενδιαφέρον του Ρέντφορντ (η εταιρεία του Wildwood enterprises είναι εκ των παραγωγών), “ακόμη κι ένας εκ των δικαστών που έστειλε τον Φόρεστ Τάκερ στην φυλακή παραδέχτηκε πως ο άνθρωπος αυτός είχε όντως στυλ”, κι αυτή η ατάκα ακούγεται στην ταινία που αξίζει να την δείτε και να την χαρείτε.

Επιμέλεια: ΤΑΚΗΣ Γ. ΜΑΡΤΑΤΟΣ -Το άρθρο πρωτοανέβηκε από τον γράφοντα στο thebest.gr.

Επιτυχημένα ξεκίνησε την πορεία του στα Αμερικάνικα ταμεία το "Ένα Αστέρι Γεννιέται" του Μπράντλει Κούπερ με την Lady Gaga, τα υπέροχα τραγούδια και το πολύ συναίσθημα

Η ταινία παίζεται και στην χώρα μας, και στην Πάτρα στα Odeon Veso Mare από τις 4 Οκτωβρίου 2018 σε διανομή της εταιρείας Tanweer

Αναμενόμενα το «A Star is born – Ένα Αστέρι γεννιέται» που σκηνοθέτησε ο ηθοποιός Μπράντλει Κούπερ κρατώντας και τον ρόλο του αλκοολικού σταρ της κάντρι ροκ μουσικής Τζάκσον Μέιν, «έσκισε» εισπρακτικά. Στις ΗΠΑ όπου έκανε πρεμιέρα την Παρασκευή 5 Οκτωβρίου 2018 μαζί με τις πρώτες προβολές την Τετάρτη και την Πέμπτη 4/10, έφτασε όπως διαβάσαμε στο boxofficemojo.com, τα 43 εκατομμύρια δολάρια καταλαμβάνοντας την 2^η θέση στο boxoffice πίσω από το «Venom» της Μάρβελ με τον Τομ Χάρντι που μπορεί να πήρε κακές κριτικές αλλά στα ταμεία ήρθε άνετα 1ο με 80 εκατομμύρια δολάρια εισπράξεις συν άλλα 125 από τον υπόλοιπο κόσμο.

Το ίδιο καλά φαίνεται να έχει πάει το "Ένα Αστέρι Γεννιέται" και στην Ελλάδα όπου έκανε πρεμιέρα την Πέμπτη 4/10 σε διανομή της Tanweer (παίζεται και στην Πάτρα στα Odeon Veso Mare).

Κατ’αρχάς η συγκεκριμένη ταινία της Warner Bros πετυχαίνει προς το τέλος γνήσια συγκίνηση, ένα μεγάλο ατού και δείγμα ότι η ιστορία αν και χιλιοειπωμένη, λειτουργεί όταν λέγεται με εμπνευσμένο, χαρισματικό τρόπο. Μεγάλο πλεονέκτημα η προσέγγιση του Μπράντλει Κούπερ που σε κερδίζει περισσότερο, είναι η αλήθεια, ως στιχουργός και τραγουδιστής (ναι ο ίδιος τραγουδά και έχει συνδράμει στη δημιουργία των εξαιρετικών τραγουδιών της ταινίας) και σκηνοθέτης και λιγότερο ως ηθοποιός αν και είναι πειστικός ως μέθυσος κάντρι τραγουδιστής με μονίμως αναψοκοκκινισμένο πρόσωπο. Άλλο σημαντικό πλεονέκτημα η 32χρονη σούπερ ποπ σταρ Lady Gaga στο ρόλο της Ally, μίας νεαρής, ταλαντούχας κοπέλας, κόρης ενός σωφέρ ακριβών αυτοκινήτων που δουλεύει σερβιτόρα και τα βράδια κλέβει την παράσταση τραγουδώντας σε ένα μπαρ με drag queen.

H Lady Gaga χωρίς μακιγιάζ και φτιασίδια στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας, με την φωνή της να «ηλεκτρίζει» και με μία ερμηνεία ως ηθοποιός που έχει πολλές καλές στιγμές και καθόλου υπερβολή (μην εκπλαγούμε αν την δούμε υποψήφια για Χρυσή Σφαίρα και μπορεί και για Όσκαρ) είναι η έκπληξη. Στο φινάλε ερμηνεύοντας μία μπαλάντα στο πιάνο σε συγκινεί και δεν μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από πάνω της. Το ίδιο συγκλονιστική είναι και η σκηνή που για 1^η φορά ο Τζάκσον Μέιν την ανεβάζει στη σκηνή και λένε παρέα ένα τραγούδι δικό της που η ίδια του σιγοψιθύρισε. Λίγο πιο πριν η Άλι – Lady Gaga τον είχε σαγηνεύσει ερμηνεύοντας το "La vie en rose" της Εντίθ Πιάφ. 

Είναι αλήθεια πως λίγο το κομμάτι που η Άλι μετατρέπεται σε ποπ σταρ που φτάνει έως τις υποψηφιότητες των Γκράμι (highlight η σκηνή της απονομής όπου ο μεθυσμένος Τζάκσον ανεβαίνει κι αυτός δίπλα της ενώ σέρνεται και στο τέλος πέφτει λιπόθυμος κάτω) είναι λίγο προβλέψιμο ενώ και τα χορευτικά τραγούδια που ερμηνεύει δεν είναι τόσο ποιοτικά όσο οι μπαλάντες που σίγουρα θα φτάσουν στα Όσκαρ, εν τούτοις η μαγεία δεν χάνεται και η τελική εντύπωση είναι πολύ καλή.

Βγαίνεις από την αίθουσα σιγοτραγουδώντας τα όλο συναίσθημα κομμάτια της Άλι και του Τζάκσον και προσωπικά μιλώντας, ήθελα να τρέξω να δω και την βερσιόν προ 42 ετών όταν η θρυλική Μπάρμπρα Στρέιζαντ κέρδισε Όσκαρ τραγουδώντας το «Evergreen» για το τότε ‘Ένα Αστέρι γεννιέται» με τον Κρις Κριστόφερσον συμπρωταγωνιστή.

Στη νέα ταινία του Μπράντλει Κούπερ δεν πρέπει να παραλείψουμε την εξαιρετική ερμηνεία του 74χρονου Σαμ Έλιοτ στο ρόλο του ετεροθαλή αδελφού του Τζάκσον και κατά κάποιο τρόπο προστάτη του. 

(Η φωτ. είναι από το περιοδικό Entertainment Weekly).

Όλες οι σκηνές του Σαμ Έλιοτ με αποκορύφωμα μία προς το τέλος, είναι πολύ δυνατές. Ξεχωρίζουν και ο Ράφι Γκαβρόν ως ο μοντέρνος και κάπως κυνικός μάνατζερ της Άλι, ο Άντριου Ντάις Κλέι ως ο πατέρας της Άλι ενώ τον κολλητό της φίλο ερμηνεύει ο Άντονι Ράμος.

Στις ΗΠΑ η πλειονότητα του κοινού που πήγε να δει την ταινία το πρώτο τετραήμερο ήταν σε ποσοστό 66% γυναικείο. Όσο για τις εντυπώσεις των κριτικών, στο rotten η ταινία συγκεντρώνει 90% και στο πιο απαιτητικό metacritic έχει ποσοστό 88%.

Επιμέλεια: ΤΑΚΗΣ Γ. ΜΑΡΤΑΤΟΣ (Μέλος ΕΣΗΕΠΗΝ)

Ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ στην Εφημερίδα των Συντακτών: "Δεν έχω φτάσει ακόμα στο τέλος της διαδρομής"

Ο αγαπητός Αμερικανός καλλιτέχνης που έχει λάβει εγκωμιαστικές κριτικές για το ρόλο του χαμογελαστού, ευγενικού ληστή τραπεζών Φόρεστ Τάκερ στο "Ο Κύριος & το Όπλο" μίλησε στην Έρση Δάνου στο Λος Άντζελες

«Δεν έχω φτάσει στο τέλος της διαδρομής». Αυτό ανέφερε σε συνέντευξη του ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ με αφορμή την κυκλοφορία στις αίθουσες της νέας ταινίας όπου πρωταγωνιστεί, κλέβει την παράσταση και συγκινεί, στο "Ο Κύριος & το Όπλο" του Ντέιβιντ Λόουερι που ήδη σε περιορισμένο κύκλωμα αιθουσών στις ΗΠΑ έχει φτάσει τις 600.000 δολάρια σε εισπράξεις από τις 28 Σεπτεμβρίου 2018 που έκανε πρεμιέρα. Ευρέως όπως διαβάσαμε, θα παιχθεί σε κοντά 1.000 αίθουσες της Βορείου Αμερικής από τις 19 Οκτωβρίου και μετά.

Στη συνέντευξη που δημοσιεύτηκε το περασμένο Σάββατο 6/10/2018 στην Εφημερίδα των Συντακτών (την είχε στείλει από το Λος Άντζελες η δημοσιογράφος Έρση Δάνου) ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ είπε πολλά και ενδιαφέροντα όπως ότι «δεν θέλω ποτέ να χάσω το παιδί μέσα μου. Όσο είσαι μικρός συνεχώς ανακαλύπτεις πράγματα ενώ όταν μεγαλώνεις οι στιγμές αυτές φθίνουν. Παρόλ’ αυτά όσο συμβαίνουν ακόμα, θα είμαι ευτυχισμένος».

Ρωτήθηκε από τη δημοσιογράφο πως κρατά αυτόν τον πυρήνα ζωντανό μέσα του, στα 82 του χρόνια σήμερα και ο ωραίος, χαμογελαστός Ρόμπερτ Ρέντφορντ απήντησε: «παραμένοντας ανοικτός απέναντι σε νέες εμπειρίες. Η επιθυμία μου είναι να δημιουργώ περιπέτειες στη ζωή μου, περιπέτειες που μπορούν να οδηγήσουν σε υπέροχα πράγματα. Αν και μπορεί να προκαλέσουν τον φόβο ή ακόμα και κίνδυνο, είναι καλύτερα να δοκιμάζεις καινούρια πράγματα όσο ζεις».

Μίλησε και για τη συνεργασία του με τον Πολ Νιούμαν υπογραμμίζοντας πως «με εκπλήσσει το γεγονός ότι κανείς δεν πρόσεξε πως οι ρόλοι μας με τον Πολ Νιούμαν στους “Δύο Ληστές” και στο “Κεντρί – The Sting” είναι αντίστροφοι. Στην πρώτη παίζω εγώ τον σοβαρό, σκοτεινό τύπο, τον Σάντανς Κιντ ενώ αυτός τον χαζοχαρούμενο Μπουτς Κάσιντι. Στο “Κεντρί” πάλι συμβαίνει το αντίθετο: ο Πολ Νιούμαν παίζει τον σοβαρό κι εγώ τον χαζοχαρούμενο. Αν το καλοσκεφτώ και προσπαθήσω να φανώ αντικειμενικός ως το ποια ταινία μου θα ήθελα να συνδέεται με το όνομα μου στη μνήμη του κοινού, θα έλεγα ότι “Το Κεντρί” είναι μία από τις πιο ωραίες ταινίες μου και αυτό το οφείλω στον σκηνοθέτη Τζορτζ Ρόι Χιλ».

Ο Ρέντφορντ συνεργάστηκε και τρίτη φορά με τον Τζορτζ Ρόι Χιλ το 1975 στην ταινία «The Great Waldo Pepper – Συνάντηση αετών».

Για το «The Old Man & the Gun» είπε πως έχει μία εκπληκτική ιστορία και πλοκή που τυχαίνει να είναι και αληθινή. «Αυτός ο τύπος, ο Φόρεστ Τάκερ κάποτε, λήστευε τράπεζες διασκεδάζοντας το, ποτέ δεν έβλαψε άλλον, ήταν πάντα με το χαμόγελο, μπαίνοντας στη φυλακή και δραπετεύοντας, και πάλι το ίδιο μπρος-πίσω, πάντα με ευχαρίστηση. Δείχνοντας το αυτό η ταινία αποκτά αυτόματα έναν αισιόδοξο και εμψυχωτικό τόνο», ανέφερε ο Ρέντφορντ, εκ των μεγαλύτερων σταρ του Αμερικάνικου κινηματογράφου από τα τέλη του ’60 και έπειτα.

Τέλος επαίνεσε και την συμπρωταγωνίστρια του Σίσι Σπέισεκ στο «Ο Κύριος & το Όπλο», η οποία παίζει μία χήρα, την Τζουλ, ιδιοκτήτρια μίας μικρής φάρμας με τρία άλογα, με την οποία θα έρθουν κοντά. «Την Σίσι Σπέισεκ την θαυμάζω όχι μόνο ως άνθρωπο αλλά και για την φυσικότητα της ως ηθοποιού», υπογράμμισε ο Ρέντφορντ στη συνέντευξη αυτή.

O Redford και η Σίσι Σπέισεκ που δεν είχε τύχει να συνεργαστούν έως σήμερα στη μεγάλη οθόνη, είχαν βραβευτεί με Όσκαρ την ίδια χρονιά, στην απονομή του 1981. Στην φωτ. από το cbsnews.com, o Robert Redford στα 45 του χρόνια τότε, κρατά το Όσκαρ καλύτερης σκηνοθεσίας για το ντεμπούτο του ως σκηνοθέτης, "Ordinary People - Συνηθισμένοι Άνθρωποι" ενώ η Σίσι Σπέισεκ είχε κερδίσει το Όσκαρ α' γυναικείου ρόλου για την "Κόρη του ανθρακωρύχου". Δίπλα της ο θρύλος Ρόμπερτ Ντε Νίρο με το Όσκαρ α' ανδρικού για το "Οργισμένο Είδωλο" σε σκηνοθεσία Μάρτιν Σκορσέζε.

*Να προσθέσουμε πως ήδη το φιλμ «Ο Κύριος & το Όπλο» συγκεντρώνει πολύ καλά ποσοστά από άποψη κριτικών. Στο rotten tomatoes σε 84 αξιολογήσεις έως τώρα έχει ποσοστό 89% και στο πιο απαιτητικό metacritic συγκεντρώνει ποσοστό 80%. 

*Η υπέροχη ασπρόμαυρη φωτ. του Ρέντφορντ, από την εποχή των "Δύο Ληστών" το 1969, είναι από ανάρτηση της Χριστίνας Φαραζή στο esquire.com.gr με τίτλο "Οι καλύτεροι ρόλοι του Robert Redford στο σινεμά".   

Κείμενο: ΤΑΚΗΣ Γ. ΜΑΡΤΑΤΟΣ (Μέλος ΕΣΗΕΠΗΝ)

Προβάλλεται και στην Πάτρα από την Πέμπτη 4 Οκτωβρίου 2018 το φιλμ "Ο Κύριος & το Όπλο" όπου ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ σαγηνεύει στη δύση της καριέρας του

Μία ταινία που θα διαγωνιστεί και στο 62^ο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ του Λονδίνου - Ίσως η καλύτερη εμφάνιση του Ρέντφορντ εδώ και 20 χρόνια μαζί με το «Όλα Χάθηκαν»

«Στο μυαλό και στην ψυχή νιώθω 30 αλλά στο σώμα είμαι 80 χρονών». Αυτό ανέφερε σε δηλώσεις του με αφορμή την ταινία «Ο Κύριος & το Όπλο» σε σκηνοθεσία του 37χρονου Ντέιβιντ Λόουερι, ο 82χρονος θρύλος του Αμερικάνικου σινεμά Ρόμπερτ Ρέντφορντ, για τον οποίο έγινε πολύς λόγος τελευταία ότι εγκαταλείπει την υποκριτική μετά από σχεδόν 60 χρόνια καριέρας.

Ο ίδιος πάντως στην πρεμιέρα στη Ν. Υόρκη του φιλμ «The Old Man & the Gun – Ο Κύριος & το Όπλο» που ήδη παίζεται στη χώρα μας και στην Πάτρα στα Odeon Veso Mare από την Πέμπτη 4 Οκτωβρίου 2018, έσπευσε, όπως έγραψαν και οι New York Times να διευκρινίσει τα πράγματα αφήνοντας να εννοηθεί πως ίσως τελικά και να τον ξαναδούμε σ’ ένα ρόλο αν και προτεραιότητα του όσο θα μπορεί, θα είναι η σκηνοθεσία (ήδη έχει στα σκαριά μία ταινία για τον δημιουργό της ατομικής βόμβας Ρόμπερτ Οπενχάιμερ).

Το φιλμ «Ο Κύριος & το Όπλο» είναι μία ευτυχής στιγμή στην μεγάλη καριέρα του σπουδαίου και φωτογενούς Ρέντφορντ. Είναι αλήθεια μοναδικό να βλέπεις έναν ηθοποιό που κακά τα ψέματα βρίσκεται στη δύση του, να πρωταγωνιστεί και να κλέβει πραγματικά την οθόνη με την παρουσία, την φωνή του, το βλέμμα του, την τόσο μέσα στο ρόλο ερμηνεία του. 

Ο ρόλος ενός υπαρκτού προσώπου, του ληστή τραπεζών με το χαμόγελο, το στυλ και την ευγένεια Φόρεστ Τάκερ που υποδύεται μοιάζει κομμένος και ραμμένος στα μέτρα του Ρέντφορντ και ο σκηνοθέτης Λόουερι που φτιάχνει μία ταινία με φωτογραφία λίγο θολή με ωραία μουσική υπόκρουση από τον Ντάνιελ Χαρτ που συντείνει στην αδρή μελαγχολία του φιλμ που όμως κρύβει και την χαρά της στιγμής, μιας κι όσο μεγαλώνεις πρέπει να σκέφτεσαι ότι ίσως αύριο να μην υπάρχεις (ο Φόρεστ Τάκερ εντελώς συμβολικά τον βλέπουμε να κατοικεί απέναντι από ένα νεκροταφείο) διευθύνει τον Ρέντφορντ με τον σεβασμό που του αρμόζει αλλά και λίγο παιχνιδιάρικα.

Υπάρχουν στιγμές στην ταινία που η σαγήνη και η συγκίνηση προκύπτουν εντελώς αυθόρμητα. Το δάκρυ κυλά αβίαστα και μένεις με το στόμα ανοικτό από την έκπληξη να παρακολουθείς έναν ηθοποιό της κλάσης του Ρέντφορντ σ’ έναν τελευταίο ρόλο που τα έχει όλα, χιούμορ, ερωτισμό, φλερτ, παιχνίδι με το νόμο (παρανομία), ρομαντισμό, άλογα, εικόνες της Αμερικάνικης δύσης (οι ληστείες γίνονται εν έτει 1981 κυρίως στο Τέξας από τον 70άρη πλέον Τάκερ που ήδη έχει ιστορικό 16 συλλήψεων και άλλων τόσων αποδράσεων), μελαγχολία για το τέλος της ζωής που πλησιάζει, φιλία και πολλά ακόμη.

Το ειδύλλιο με την Τζουλ (μία εξαιρετική Σίσι Σπέισεκ που εξομολογήθηκε πως είχε τρακ στις πρώτες σκηνές της με τον Ρέντφορντ) είναι από τους βασικούς άξονες της ταινίας όπως και το κυνήγι με χάρη από τον τοπικό ντετέκτιβ Τζον Χαντ (ο Κέισι Άφλεκ στο ρόλο).

Σκηνή highlight προς το τέλος που παρακολουθούμε σε φλας μπακ όλες τις προηγούμενες αποδράσεις του Φόρεστ Τάκερ όπως τις αφηγείται ο ίδιος μέσα από ένα χαρτί όπου τις έχει σημειώσει, με την 17η (;) να είναι κενή ακόμα.

Στην βραδινή προβολή της Πέμπτης στα Odeon Veso Mare, ανάμεσα στους περίπου τριάντα θεατές ήταν και ένα ζευγάρι νέα παιδιά με ποπ κορν στα χέρια. Λίγο πριν το τέλος, ακούστηκαν να λένε «σ’αρέσει», «ναι είναι καλή ταινία».

Η ωραιότερη ίσως επιβράβευση για τον 82χρονο αλλά ακάματο Ρόμπερτ Ρέντφορντ των «Δύο ληστών», του «Πέρα από την Αφρική», του «Κεντριού», του «Γητευτή των αλόγων», του "Όλοι οι άνθρωποι του προέδρου" και τόσων ακόμα φιλμ, τον Μπομπ της καρδιάς μας.

Κείμενο: ΤΑΚΗΣ Γ. ΜΑΡΤΑΤΟΣ (Μέλος ΕΣΗΕΠΗΝ) - Το άρθρο πρωτοανέβηκε από τον γράφοντα στο ενημερωτικό portal thebest.gr