Το "Nomadland" με τη Φράνσις Μακ Ντόρμαντ ως νομάδα του δρόμου διεκδικεί 4 Χρυσές Σφαίρες - Golden Globes

Η ταινία της Chloe Zao έχει για ηρωίδα, μία γυναίκα που χάνει σπίτι, δουλειά και άνδρα και με το φορτηγάκι της περιδιαβαίνει τις μεσοδυτικές πολιτείες της Αμερικής

Την έξοδο της στις Αμερικάνικες κινηματογραφικές αίθουσες, μέσα στην δύσκολη περίοδο της πανδημίας που βιώνουμε, έκανε το φιλμ της Chloe Zao, “Nomadland” το περασμένο 3ήμερο, 19 με 21 Φεβρουαρίου 2021. Το φιλμ με πρωταγωνίστρια την βραβευμένη με 2 Όσκαρ α’ γυναικείου ρόλου, Frances McDormand (το 1997 για το «Fargo» και το 2018 για το «Three Billboards outside Ebbing, Missouri») στο ρόλο της Φερν, μίας γυναίκας που χάνοντας τη δουλειά της, το σπίτι και το σύζυγο της θα βρεθεί μ’ ένα τροχόσπιτο στο δρόμο να περιδιαβαίνει τις μεσοδυτικές πολιτείες των ΗΠΑ, θεωρείται ίσως η πιο αγαπημένη ταινία των κριτικών, την περίεργη αυτή χρονιά και εκτιμάται πως θα λάβει σημαντικές υποψηφιότητες στα Όσκαρ (στις 15 Μαρτίου 2021 η ανακοίνωση τους). 

 

Το «Νomadland» βγήκε σε 1175 αίθουσες των ΗΠΑ και οι εισπράξεις του το τριήμερο της πρεμιέρας του, ήσαν 503.000 δολάρια σύμφωνα με στοιχεία του boxofficemojo.

Προς το παρόν το «Nomadland» που έχει το «κύρος» της βράβευσης του με τον Χρυσό Λέοντα του περασμένου Διεθνούς Φεστιβάλ της Βενετίας αλλά και το βραβείο κοινού στο ψηφιακό Κινηματογραφικό Φεστιβάλ του Τορόντο (προβλήθηκε και σε drive-in στο Λος Άντζελες στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Telluride που έχει έδρα το Κολοράντο αποσπώντας διθυραμβικά σχόλια) δοκιμάζει την τύχη και δύναμη του στις Χρυσές Σφαίρες-Golden Globes, η απονομή των οποίων είναι την Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 2021 (ξημερώματα Δευτέρας 1η Μαρτίου, ώρα Ελλάδος).

 

Το «Nomadland» της γεννημένης στην Κίνα, Chloe Zao, δημιουργού ταινιών όπως το συγκινητικό «The Rider – Καλπάζοντας με το όνειρο» το 2017 και το «Songs my Brothers taught me» το 2015, το σενάριο του οποίου είχε δουλευτεί στα εργαστήρια του Ινστιτούτου Sundance του Ρόμπερτ Ρέντφορντ στη Γιούτα, είναι υποψήφιο για τη Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ταινίας – δράμα όπου θα κονταροχτυπηθεί με το «Mank» του Ντέιβιντ Φίντσερ καθώς και για τη Χρυσή Σφαίρα καλύτερης σκηνοθεσίας, σεναρίου και α’ γυναικείου ρόλου – δράμα για την αντιστάρ Μακ Ντόρμαντ. 

Η Φράνσις Μακ Ντόρμαντ έχει αντιπάλους τις Βαιόλα Ντέιβις για τη «Θρυλική Ma Rainey», τη Βανέσα Κίρμπι για τα «Θραύσματα μίας γυναίκας», την Κάρει Μάλιγκαν για το «Promising Young Woman» και την Άντρα Ντέι (φωτ.) ως Μπίλι Χολιντέι στην ταινία «The United States vs Billie Holiday».

 

Όπως έγραψε το Βρετανικό περιοδικό Total Film, η Chloe Zao όπως και στις προηγούμενες δουλειές της καταφέρνει να «αιχμαλωτίσει» με το φακό της τη ψυχή και το πνεύμα των ανθρώπων αυτών με φόντο περιοχές όπως η Νότια Ντακότα, η Νεμπράσκα και η Αριζόνα.

Το σενάριο της βασίστηκε στο βιβλίο της Jessica Bruder “Nomadland: Surviving America in the Twenty-First Century” και η ιστορία που περιγράφει, νομάδων Αμερικανών που ειδικά μετά την οικονομική κατάρρευση του 2008, πλήθυναν, αναζητώντας μία λύση επιβίωσης  και τη χαμένη ελευθερία τους ζώντας σ’ ένα τρέιλερ-βαν στο δρόμο, αποτέλεσε ίσως την ιδανική διέξοδο και μαζί ένα επίκαιρο μήνυμα σε όλους όσους είμαστε αναγκαστικά λόγω της πανδημίας, κλεισμένοι και περιορισμένοι στα σπίτια μας.

 

Στην ταινία εμφανίζονται & πραγματικοί νομάδες όπως η Linda May ενώ η Μακ Ντόρμαντ μπήκε απόλυτα στο πετσί του ρόλου της πλησιάζοντας και αγγίζοντας την βαθιά ουσία της ηρωίδας της. «Η Chloe Zao δεν προσπαθεί να περάσει κάποιο πολιτικό μήνυμα, ωστόσο σου δείχνει μία κοινότητα μ’ έναν εναλλακτικό τρόπο ζωής που απαρτίζεται από ανθρώπους που πήραν δύσκολες αποφάσεις για την επιβίωση και καθημερινότητα τους», ανέφερε χαρακτηριστικά η Frances McDormand στο Total Film, η οποία είναι πολύ πιθανό να κερδίσει με το «Nomadland» το 3ο της Όσκαρ. Η ίδια προσθέτει ότι το «Nomadland» είναι κάτι περισσότερο από ένα φιλμ για ανθρώπους που τους ρήμαξε η κρίση και πήραν τους δρόμους. Η ταινία μοιάζει με μία «επιστολή αγάπης» στο ανθρώπινο, μχαητικό πνεύμα και την ευγένεια. «Νομίζω ότι το Nomadland σου δημιουργεί την αίσθηση σαν ένα δροσιστικό Τόνικ στη δύσκολη περίοδο που όλοι περνάμε τώρα», σχολίασε ο παραγωγός Peter Spears.

Τέλος η Chloe Zao που αμέσως μετά το «Nomadland» σκηνοθέτησε το «Eternals» της Marvel, το post production του οποίου «κόλλησε» στην πανδημία και θα κάνει πρεμιέρα αν όλα πάνε καλά τον Νοέμβριο του 2021, ανέφερε σχετικά με τους σύγχρονους νομάδες-dwellers της ταινίας της πως η συνήθεια να βλέπεις ανθρώπους να βγαίνουν & να ζουν στο δρόμο με τα βαν τους, ήταν πάντα ένα κομμάτι του dna της Αμερικάνικης ψυχολογίας & κουλτούρας.

Εξαιρετική δουλειά στην ταινία έχει κάνει και ο Joshua James Richards, σύντροφος στη ζωή της Zao, ο οποίος ήταν ο διευθυντής φωτογραφίας και «κάδραρε» μοναδικά την απέραντη ομορφιά των αχανών εκτάσεων της σχεδόν μυθικής Αμερικάνικης Δύσης.

 

Στο «Nomadland» παίζει και ο David Strathairn το ρόλο ενός 70χρονου συνταξιδιώτη της Φερν (της 63χρονης ΜακΝτόρμαντ) ανάμεσα στους οποίους θα γεννηθεί και ένα ώριμο ειδύλλιο.

*Το άρθρο είναι από ανάρτηση του ενημερωτικού portal thebest.gr.

Στους καλλιτέχνες που άφησαν τη σφραγίδα τους το 2020 και ο εκλιπών Aφροαμερικανός ηθοποιός Chadwick Boseman

Ο Μπόουζμαν αναμένεται μετά τη Χρυσή Σφαίρα να προταθεί μετά θάνατον και για το βραβείο Όσκαρ καλύτερου α’ ανδρικού ρόλου για το «Ma Rainey’s black bottom» του Netflix

Με 6 διαφορετικά εξώφυλλα κυκλοφόρησε το περιοδικό Entertainment Weekly (τεύχος Ιανουαρίου 2021) αφιερωμένα στους entertainers που άφησαν το «στίγμα» τους τη δύσκολη χρονιά του 2020 και το ένα απ’ αυτά αφορούσε στον Αφροαμερικανό ηθοποιό Chadwick Boseman, ο οποίος δυστυχώς στις 28 Αυγούστου 2020 έφυγε από τη ζωή στα 43 του μόλις χρόνια (είχε γεννηθεί στις 29/11/1976 στο Νότια Καρολίνα). Δύο τελευταίες ερμηνείες και ρόλοι του σε ταινίες που προβλήθηκαν την περασμένη περίοδο, το «Ma Rainey’s black bottom» του George C. Wolfe και το “Da 5 Bloods” του Σπάικ Λι έκαναν την απουσία του και τον πόνο για τον πρόωρο χαμό του από καρκίνο του παχέος εντέρου, εντονότερα.

 

Ήδη ο Boseman, ο υπέροχος T’Challa του υπερεπιτυχημένου «Μαύρου Πάνθηρα» της Μάρβελ, του 2018, διεκδικεί μετά θάνατον τη Χρυσή Σφαίρα-Golden Globe του καλύτερου α’ ανδρικού ρόλου σε δράμα για το «Ma Rainey’s black bottom» του Netflix όπου έπαιξε πλάι στην Βαιόλα Ντέιβις υποδυόμενος έναν τρομπετίστα την περίοδο του μεσοπολέμου στην Αμερική. Θεωρείται σχεδόν σίγουρο ότι για την ίδια ταινία και ερμηνεία ο Μπόουζμαν θα προταθεί & για το Όσκαρ (στις 15 Μαρτίου 2021 αναμένεται η ανακοίνωση των υποψηφιοτήτων).

 

Αν τα καταφέρει, θα επαναλάβει το προηγούμενο αντίστοιχων μετά θάνατον υποψηφιοτήτων ή και βραβεύσεων όπως του Χιθ Λέτζερ, του Πίτερ Φιντς, του Μάσιμο Τροίζι ή και του θρύλου James Dean που προτάθηκε για το Όσκαρ α’ ανδρικού ρόλου, μετά τον απροσδόκητο χαμό του το 1955 σε τροχαίο, τόσο στα Όσκαρ του 1956 για το «Ανατολικά της Εδέμ» όσο και στην απονομή του 1957 για τον «Γίγαντα».

Στο συγκινητικό κείμενο του περιοδικού Entertainment Weekly για τον Chadwick Boseman γίνεται λόγος για την καλλιτεχνική ποιότητα και ταλέντο του ηθοποιού, ο οποίος πρόλαβε να παίξει στο σινεμά τουλάχιστον τρεις σημαντικές φιγούρες και προσωπικότητες των Αφροαμερικανών όπως τον Thurgood Marshall, τον μπειζμπολίστα Jackie Robinson στο φιλμ «42» του 2013 και τον μουσικό & ερμηνευτή James Brown στην ταινία «Get on up» του 2014 που είχε γυριστεί στο Mississippi & είχαμε δει και στην Πάτρα στα Odeon Veso Mare.

 

Στους ρόλους του, όπως γράφει το περιοδικό, μπορούσες να διακρίνεις & «κομμάτια» του ίδιου, στοιχεία του χαρακτήρα του όπως η ευγένεια, η γενναιοδωρία του αλλά και η εξυπνάδα του. Στον T’Challa του «Black Panther» που ως υπερήρωα τον πρωτοείδαμε στο «Captain America, Civil war» το 2016, ο Μπόουζμαν έδωσε ένα μεγαλύτερο βάθος και μία επιπλέον διάσταση και δικαίως έγινε ο αγαπημένος ήρωας πολλών εφήβων και όχι μόνο,

Δεν ήσαν λίγα τα παιδιά-θαυμαστές του «Μαύρου Πάνθηρα» που θρήνησαν στα δωμάτια τους κάτω από τα πόστερ του T’Challa τον Τσάντγουικ Μπόουζμαν. Ωστόσο όπως εύστοχα σημειώνει η 33χρονη συγγραφέας του «The Hate U Give», Angie Thomas στο κείμενο για τον ηθοποιό στο Entertainment Weekly. "Ελπίζω να τον θυμόμαστε στο μέλλον όχι μόνο ως Black Panther αλλά και συνολικά για την καριέρα του & του χαρακτήρα του γιατί θα ήταν άδικο.

 

H φωτ. είναι από το σάιτ του Entertainment Weekly, ew.com.

Θα τον θυμόμαστε & για το πάθος, την αφοσίωση του & την καλοσύνη του. Αυτό που με θλίβει πάντως είναι ότι δεν θα έχουμε πλέον άλλες ταινίες με την παρουσία του και πραγματικά αυτό το συναίσθημα κάνει το χαμό του ακόμη πιο δυσβάσταχτο".

Αν λοιπόν ο Τσάντγουικ Μπόουζμαν που ήταν πολύ καλός και ως αστυνομικός στην περιπέτεια «21 Γέφυρες» του Μπράιαν Κερκ το 2019 που επίσης είχαμε δει στην Πάτρα, προταθεί και κερδίσει στα Όσκαρ, θα είναι σίγουρα μία από τις πιο συγκινητικές στιγμές μίας έτσι & αλλιώς, λόγω της πανδημίας, διαφορετικής απονομής όπως αναμένεται. 

*To άρθρο είναι από ανάρτηση του ενημερωτικού portal thebest.gr.

Αντίο στον σπουδαίο Καναδό ηθοποιό Κρίστοφερ Πλάμερ της "Μελωδίας της ευτυχίας" & των "Πρωτάρηδων" που έφυγε από τη ζωή στις 5 Φεβρουαρίου 2021 στα 91 του χρόνια

Παρέμεινε ενεργός έως πρόσφατα και ήταν εξαιρετικός τόσο στο "All the Money in the world" του Ρίντλει Σκοτ το 2017 όσο και στο φιλμ "Στα Μαχαίρια" το 2019

Ένας ακόμη σημαντικός ηθοποιός της παλιάς φρουράς, ο 91χρονος Καναδός στην καταγωγή, Christopher Plummer μας αποχαιρέτισε αφήνοντας πίσω του μία μεγάλη καριέρα ενώ το σημαντικό είναι πως παρά τα χρόνια που τον βάραιναν, παρέμενε ενεργός κινηματογραφικά έως και πρόσφατα όπως απέδειξε με το ρόλο που έκανε στο ενδιαφέρον φιλμ μυστηρίου «Στα Μαχαίρια – Knives out» σε σκηνοθεσία Rian Johnson το 2019 που πήρε πολύ καλές κριτικές αλλά και αντικαθιστώντας τον Κέβιν Σπέισι στο «Όλα τα λεφτά του κόσμου – All the money in the world» του Ρίντλει Σκοτ το 2017. 

 *Η φωτ. είναι από την ανάρτηση της Daily Express.

Στην ταινία «All the money in the world» ο Πλάμερ ξαναγύρισε μέσα σε μόλις 9 μέρες τις σκηνές του Σπέισι, υποδυόμενος το ρόλο του δισεκατομμυριούχου J. Paul Getty που το 1973 του είχαν απαγάγει τον 16χρονο εγγονό του. 

 

Ο Πλάμερ ήταν και εδώ εξαιρετικός και μάλιστα έλαβε και την 3η και τελευταία υποψηφιότητα για Όσκαρ της καριέρας του, για καλύτερο β’ ρόλο ωστόσο έχασε από τον Σαμ Ρόκγουελ. Το βραβείο Όσκαρ πάντως το είχε κερδίσει λίγα χρόνια νωρίτερα, στην 84η απονομή, το 2012 για το «Beginners – Πρωτάρηδες» σε σκηνοθεσία Μάικ Μιλς.

 

Προερχόμενος από ευκατάστατη οικογένεια και με θεατρική παιδεία (είχε παίξει Σαιξπηρικούς ήρωες όπως τον Ιάγο στον «Οθέλλο», τον Άμλετ, τον Μάκμπεθ και τον Βασιλιά Ληρ) είχε γεννηθεί στις 13 Δεκεμβρίου του 1929 στο Toronto και μεγάλωσε στο Senneville του Quebec/Κεμπέκ. Είχε υποδυθεί και τον Cyrano του Edmond Rostand σε μουσική θεατρική παραγωγή στο Μπρόντουγαιη το 1973 ενώ κινηματογραφικά έκανε το ντεμπούτο του στα 29 του χρόνια στην κοινωνικοδραματική ταινία του Sidney Lumet «Stage Struck» το 1958 όπου πρωταγωνιστούσε ο Χένρι Φόντα. 

 

Ο Πλάμερ έμελλε να γράψει ιστορία με το θρυλικό πλέον φιλμ «Η Μελωδία της ευτυχίας – The Sound of Music» σε σκηνοθεσία του Ρόμπερτ Γουάιζ που «έσκισε» στα Όσκαρ του 1965. Αν και στην πορεία της καριέρας του διαφώνησε λίγο με την συγκεκριμένη ταινία ωστόσο έμεινε στη μνήμη του κοινού με το ρόλο του χήρου οικογενειάρχη Georg von Trapp στις Αυστριακές Άλπεις ενώ η συμπρωταγωνίστρια του Τζούλι Άντριους τον αποχαιρέτισε συγκινητικά όταν μαθεύτηκε ότι ο πάντα αρχοντικός και με στιβαρή αλλά ευγενική παρουσία Κρίστοφερ Πλάμερ έφυγε από τη ζωή στις 5 Φεβρουαρίου 2021 στα 91 του χρόνια.

Στη «Μελωδία της Ευτυχίας» ο Πλάμερ είχε τραγουδήσει και πολύ όμορφα.

Την ίδια χρονιά, το 1965, ο 35άρης τότε Κρίστοφερ Πλάμερ είχε παίξει και στο «Inside Daisy Clover – Έρωτες που σβήνουν την αυγή» του Ρόμπερτ Μάλιγκαν πλάι στη Νάταλι Γουντ και τον νεότατο Ρόμπερτ Ρέντφορντ, σε παραγωγή του Άλαν Τζέι Πάκουλα ενώ ένα χρόνο πριν το 1964 είχε υποδυθεί τον Κόμοδο στην Χολυγουντιανή επικοιστορική ταινία του Άντονι Μαν «Η Πτώση της Ρωμαικής αυτοκρατορίας» πλάι στη Σοφία Λόρεν.

 

Στο αφιέρωμα στη μνήμη του, στο BBC, είδαμε πλάνα και από την ταινία του 1975 «Ο Άνθρωπος που θα γινόταν βασιλιάς» του Τζον Χιούστον όπου συμπρωταγωνίστησε με τους Σον Κόνερι και Μάικλ Κέιν και φυσικά από το φιλμ του 2011, «Beginners/Πρωτάρηδες» όπου έκλεψε τις εντυπώσεις με το ρόλο ενός μεγάλου σε ηλικία άνδρα, του Χαλ που μετά το θάνατο της γυναίκας του αποκάλυψε στο γιο του (Γιούαν Μακ Γκρέγκορ) πως πάσχει από καρκίνο και πως είναι γκέι εξωτερικεύοντας στο τέλος της ζωής του τις αληθινές, κρυφές του επιθυμίες. 

 

Ο Πλάμερ για τον έξοχο αυτό ρόλο προτάθηκε για το Όσκαρ καλύτερου β’ ρόλου και το κέρδισε σε ηλικία 82 ετών. Είχε προηγηθεί και η υποψηφιότητα του επίσης για το Όσκαρ β’ ανδρικού, στο “The Last Station” του Michael Hoffman, το 2010 όπου ενσάρκωσε τον Ρώσο κλασικό συγγραφέα Τολστόι.

Ο θάνατος του Πλάμερ λύπησε τους σινεφίλ και στη μνήμη μας θα μείνουν για πάντα οι ρόλοι του, το υποκριτικό του ταλέντο & αξιοσύνη και η ιδιαίτερη ομορφιά του. 

*Από ανάρτηση του ενημερωτικού portal thebest.gr.

Πέρασαν 40 χρόνια από το 1981 που οι "Συνηθισμένοι Άνθρωποι" του Ρόμπερτ Ρέντφορντ είχαν κερδίσει στα Όσκαρ

Ο Robert Redford παραμένει ένας από τους μόλις 6 άνδρες που τιμήθηκαν με το Όσκαρ καλύτερης σκηνοθεσίας για την πρώτη προσπάθεια τους 

Πέντε Χρυσές Σφαίρες – Golden Globes & 4 βραβεία Όσκαρ κέρδισε το 1981 πριν ακριβώς 40 χρόνια, το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Ρόμπερτ Ρέντφορντ, «Ordinary People – Συνηθισμένοι Άνθρωποι» και κάποια τωρινά δημοσιεύματα όπως του σάιτ Goldderby το θυμίζουν. Η καλή αρχή είχε γίνει στην απονομή των Χρυσών Σφαιρών στις 31 Ιανουαρίου 1981 όπου κέρδισε 5 βραβεία, της καλύτερης ταινίας – δράμα, σκηνοθεσίας, του α’ γυναικείου ρόλου – δράμα για την αξέχαστη Μέρι Τάιλερ Μουρ που με το ρόλο της ψυχρής Μπεθ όντως έκανε στροφή στην καριέρα της καθώς και του β’ ανδρικού ρόλου για τον νεαρό Τίμοθι Χάτον, ο οποίος πήρε και τη Χρυσή Σφαίρα του καλύτερου πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού της χρονιάς 1980. 

 

Το συγκινητικό κοινωνικό φιλμ που έμελλε να φέρει στην επιφάνεια την αξία της ψυχανάλυσης και ψυχοθεραπείας, είχε 3 ακόμη υποψηφιότητες στις Golden Globes, για τον Ντόναλντ Σάδερλαντ στον α’ ανδρικό ρόλο σε δράμα, ο οποίος δεν κατάφερε να προταθεί στα Όσκαρ, του Άλβιν Σάρτζεντ στο σενάριο (ο οποίος κατόπιν κέρδισε το βραβείο Όσκαρ καλύτερου διασκευασμένου σεναρίου από το βιβλίο της Τζούντιθ Γκεστ) και του καλύτερου β’ ανδρικού ρόλου για τον Judd Hirsh που είχε υποδυθεί τον ψυχολόγο και προτάθηκε και για το Όσκαρ.

 

Ο 44χρονος τότε Robert Redford προερχόμενος από μία γεμάτη δεκαετία του ’70 που τον ανέδειξε σε ιδιαίτερα δημοφιλή και αγαπητό σταρ του κινηματογράφου παγκοσμίως, εντυπωσίασε όσο και εξέπληξε θετικά με το σκηνοθετικό του ντεμπούτο (το σάιτ vulture συμπεριλαμβάνει το «Ordinary People» του Ρέντφορντ στα 18 πιο εντυπωσιακά φιλμ που ήταν σκηνοθετικό ντεμπούτο ηθοποιών, σε πρόσφατη ανάρτηση του). Το «Συνηθισμένοι Άνθρωποι» ήταν ένα οικογενειακό δράμα με φόντο το χειμωνιάτικο Σικάγο όπου οι Τζάρεντ καλούνται ν’ αντιμετωπίσουν το δυστύχημα – πνιγμό του μεγάλου τους γιου με τον μικρότερο γιο τους, τον Kόνραντ να θεωρεί υπεύθυνο τον εαυτό του και να αποπειράται κάποια στιγμή ν’ αυτοκτονήσει. 

Ο Ρέντφορντ πήγε στα Όσκαρ έχοντας ένα ακόμα αβαντάζ, το βραβείο από το Σωματείο Αμερικανών Σκηνοθετών – Directors Guild of America & στην απονομή που είχε λάβει χώρα στις 31 Μαρίου 1981 στο Dorothy Chandler Pavillion, στο Λος Άντζελες, με μία μέρα καθυστέρηση λόγω της απόπειρας δολοφονίας του τότε Προέδρου των ΗΠΑ Ρόναλντ Ρίγκαν, κέρδισε προς έκπληξη αρκετών που θεωρούσαν πως το βραβείο έπρεπε να πάρει ο Μάρτιν Σκορσέζε για το αριστούργημα του, το «Οργισμένο Είδωλο».

 

Το «Συνηθισμένοι Άνθρωποι» θα ολοκλήρωνε το θρίαμβο του κερδίζοντας και το Όσκαρ καλύτερης ταινίας του 1980 υποσκελίζοντας όχι μόνο το «Οργισμένο Είδωλο» αλλά και το «Elephant man» του Ντέιβιντ Λιντς που είχε 8 υποψηφιότητες και έφυγε με άδεια χέρια, το «Τες» του Ρομάν Πολάνσκι και την «Κόρη του ανθρακωρύχου» του Μάικλ Άπτεντ, ο οποίος έφυγε από τη ζωή στις 7 Ιανουαρίου 2021 στα 80 του χρόνια. To “Ordinary People”  κέρδισε και τα Όσκαρ καλύτερου διασκευασμένου σεναρίου και β’ ανδρικού ρόλου για τον 20χρονο μόλις τότε Τίμοθι Χάτον (για την ακρίβεια ήταν τότε 20 ετών και 227 ημερών σύμφωνα με το περιοδικό Entertainment Weekly). Έχασαν ο Τζουντ Χιρς και η Μέρι Τάιλερ Μουρ (το Όσκαρ α’ γυναικείου ρόλου είχε κερδίσει η Σίσι Σπέισεκ για την «Κόρη του ανθρακωρύχου»).

 

Ο Ρέντφορντ που έκτοτε ξεκίνησε και μία νέα καριέρα ως σκηνοθέτης, γυρίζοντας τουλάχιστον άλλες 8 ταινίες έως σήμερα και παίρνοντας μία ακόμα υποψηφιότητα για το Όσκαρ καλύτερης σκηνοθεσίας στην απονομή του 1995, για το «Κουίζ Σώου», θεωρείται όπως διαβάσαμε, ένας από τους μόλις 6 άνδρες νικητές του Όσκαρ σκηνοθεσίας για το ντεμπούτο φιλμ τους.

Το «Ordinary People» παραμένει μία αξιόλογη κοινωνική ταινία αν και από κάποιους θεωρείται μία «συντηρητική» επιλογή των μελών της Ακαδημίας που φοβήθηκαν τη βία και βρώμικη γλώσσα του «Raging bull – Οργισμένο είδωλο» που περιορίστηκε τότε μόνο σε 2 βραβεία Όσκαρ, του α’ ανδρικού ρόλου για τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο και του καλύτερου μοντάζ ενώ συνολικά είχε 8 υποψηφιότητες.

 

Επίσης ορισμένοι επισημαίνουν ως μεγάλη αδικία της χρονιάς ότι αγνοήθηκε και δεν προτάθηκε για καλύτερη ταινία και σκηνοθεσία στα Όσκαρ η «Λάμψη» του Στάνλει Κιούμπρικ με τον Τζακ Νίκολσον. O μέγας Σκορσέζε κέρδισε τελικά το Όσκαρ σκηνοθεσίας το 2007 για το φιλμ «Ο Πληροφοριοδότης» ενώ αξίζει να θυμίσουμε ότι έπαιξε ως ηθοποιός το ρόλο του ιδιοκτήτη του τηλεοπτικού καναλιού – κολοσσού στο «Quiz Show» του Ρόμπερτ Ρέντφορντ το 1994. 

 

*O παραγωγός του «Ordinary People, Ronald Schwary (στη φωτ. με τον Redford) που τιμήθηκε με Όσκαρ, έφυγε από τη ζωή στα 76 του χρόνια τον Ιούλιο του 2020. H φωτ. με credit Getty Images είναι από ανάρτηση του σάιτ της εφημερίδας The Sun.

Επιμέλεια: ΤΑΚΗΣ Γ. ΜΑΡΤΑΤΟΣ - Μέλος ΕΣΗΕΠΗΝ