Υπήρξε ένας υπέροχος, ταλαντούχος ηθοποιός κι ένας μοναδικός άνθρωπος – Κέρδισε Όσκαρ α’ ανδρικού ρόλου για το «Χρώμα του Χρήματος» το 1987
Στις 26 Σεπτεμβρίου του 2008, πριν από 12 χρόνια ο κινηματογραφικός κόσμος ανά την υφήλιο συγκινήθηκε στο άκουσμα της δυσάρεστης είδησης πως έκλεισαν για πάντα τα υπέροχα γαλάζια μάτια του Χόλιγουντ, του ηθοποιού Πολ Νιούμαν, ενός όχι μόνο γοητευτικού ηθοποιού με ξεχωριστή εξωτερική εμφάνιση αλλά και με σπουδές στο περίφημο Actor’s Studio κι ένα μεγάλο ταλέντο που επισφραγίστηκε κάπως αργά είναι αλήθεια, με Όσκαρ, πρώτα τιμητικό για το σύνολο της μεγάλης καριέρας του και κατόπιν με το Όσκαρ α’ ανδρικού ρόλου στην απονομή του 1987 για το «Χρώμα του Χρήματος» του Μάρτιν Σκορσέζε.
Με τον καλό του φίλο Ρόμπερτ Ρέντφορντ που μαζί έγραψαν ιστορία σε 2 ταινίες, στους «Δύο Ληστές – Butch Cassidy & the Sundance Kid» και «Το Κεντρί - The Sting», είχαν επανειλημμένα ψάξει για ένα σενάριο που θα τους ξαναέσμιγε στη μεγάλη οθόνη. Ο Ρέντφορντ είχε βρει το «A Walk in the Woods – Ταξίδι στην Αλαμπάμα» από το βιβλίο του Μπιλ Μπράισον και στον αρχικό σχεδιασμό της ταινίας όντως ήταν να παίξουν μαζί, ωστόσο λίγο μετά ο Νιούμαν λόγω των προβλημάτων υγείας του αποσύρθηκε.
Η ταινία έγινε τελικά το 2015 σε σκηνοθεσία Κεν Γουάπις με τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ και τον Νικ Νόλτε (το φιλμ προβάλλει η ΕΡΤ2 την Πέμπτη 1η Οκτωβρίου 2020 στις 22.00 σε α’ τηλεοπτική μετάδοση).
Το σινεφίλ site flix.gr θυμήθηκε με ωραίο, εκτενές άρθρο του πως πριν από 12 χρόνια, τέτοια περίοδο είχε ταξιδέψει για πάντα ο Πολ Νιούμαν. Επίσης ένα ωραίο αφιέρωμα είδαμε και στο περιοδικό OK! αυτής της εβδομάδας.
Όπως έγραψε το flix.gr, μαζί με τον Πολ Νιούμαν χάθηκε και το τελευταίο άρωμα του “παλιού Χόλιγουντ - Old Hollywood”. Αυτή η αύρα των αρσενικών πρωταγωνιστών που ξεπερνούσε τη γοητεία τους και είχε να κάνει με την αξιοπρέπεια, το εκτόπισμα, τα κότσια τους. Δεν σκοτείνιασε όμως μόνο η μεγάλη οθόνη, όταν ο Πολ Νιούμαν έφυγε από τη ζωή την Παρασκευή 26 Σεπτεμβρίου του 2008, ο κόσμος έχασε κάτι από την ανθρωπιά του.
«Μπορώ να φανταστώ την ταφόπλακά μου: “Ενθάδε κείται o Πολ Νιούμαν. Πέθανε αποτυχημένος όταν ξαφνικά τα μπλε μάτια του έγιναν καστανά”».
Αυτό είχε δηλώσει με το γνωστό του καυστικό χιούμορ σε συνέντευξη του στα μισά της επαγγελματικής του διαδρομής, απαντώντας στην υστερία που είχε δημιουργήσει η αδιαμφισβήτητη καταγάλανη γοητεία του. Κανείς δεν μπορούσε να αντισταθεί σ’ αυτό το μπλε βλέμμα, που μέσα από τον κινηματογραφικό φακό έλαμπε, σκοτείνιαζε, ζωντάνευε, πονήρευε, γελούσε. Σκηνές ανθολογίας έχουν ταυτιστεί με την ματιά του, έτσι όπως αυτή ξεπρόβαλλε πίσω από μία τράπουλα, πάνω από την τσόχα του μπιλιάρδου, στον ήλιο ενός καυτού καλοκαιριού, στη σκιά ενός τυχοδιωκτικού καουμπόικου καπέλου ή στο σκοτάδι του κελιού 39, όπου κατοίκησε ο πιο cool-hand ήρωας.
«Όχι όχι μη γράψετε αυτό στην ταφόπλακά μου» είχε συνεχίσει σ’ εκείνη την συνέντευξη ο σαραντάρης τότε Πολ Νιούμαν, γράψτε καλύτερα: «Τον άτιμο! Κατάφερε και επιβίωσε τόσα χρόνια παρά τα τσιγάρα, τα ποτά και τα γρήγορα αυτοκίνητα», ωστόσο λίγο μετά σε πιο σοβαρό ύφος είχε πει πως «δεν με ενδιαφέρει αν θα μείνω στην ιστορία ως μύθος, ως σταρ. Θα ήθελα να μείνω στη συνείδηση του κόσμου ως κάποιος που … προσπάθησε. Κάποιος που προσπάθησε να βρει την αξιοπρέπεια στη ζωή του, να ζήσει έντιμα δίπλα στον συνάνθρωπό του. Κάποιος που προσπάθησε να υπερβεί τον εαυτό του, που δεν συμβιβάστηκε και που δε δείλιασε».
"Θα μπορούσες να γίνεις όσο εκπληκτικός ηθοποιός όσο ο Μάρλον Μπράντο. Αλλά είσαι πολύ όμορφος. Πάρα πολύ όμορφος. Και αυτό δε θα σου βγει σε καλό", λέγεται πως του είχε πει ο Λι Στράσμπεργκ, ο διάσημος καθηγητής του στο Actor's Studio.
Ο Νιούμαν ήταν πολωνο-ουγγρικής καταγωγής & είχε γεννηθεί στις 26 Ιανουαρίου του 1925 στο Οχάιο ενώ το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του το πέρασε κατοικώντας στο Κονέκτικατ.
Στις 5 δεκαετίες φιλμικής, θεατρικής και τηλεοπτικής καριέρας του, ο Νιούμαν δεν έπεσε ποτέ θύμα της εμφάνισής του. Δεν πλασαρίστηκε σε pin up ρόλους, δεν πόζαρε αυτάρεσκα αλλά έπαιζε απέναντι στο φακό, δεν "μάσησε" μπροστά στην απατηλή λάμψη της χολιγουντιανής ματαιοδοξίας, δεν έκαψε τη ζωή του σε πρωτοσέλιδα σκάνδαλα. Απλός, γήινος και με αλάνθαστο χιούμορ δεν έπαιρνε την μυθοπλασία της δουλειάς, αλλά ούτε τον εαυτό του στα σοβαρά, έγραψε η Πόλυ Λυκούργου στο flix.gr.
«Η πρώτη φορά που κατάλαβα ότι άρεσα στις γυναίκες ήταν το 1963. Γυρίζαμε την ταινία “Hud - Άγριος σαν Θύελλα” στο Τέξας και οι γυναίκες κυριολεκτικά σκαρφάλωναν τους τοίχους του μοτέλ που έμενα για να μπουν στο δωμάτιό μου από το παράθυρο. Στην αρχή κολακεύεσαι. Μετά συνειδητοποιείς ότι δεν είναι ερωτευμένες με σένα, αλλά με τους ρόλους των ταινιών σου. Και σιγά μην μπορείς να συναγωνιστείς εσύ τους ήρωες των ταινιών σου», είχε πει.
Ο καταπιεσμένος σύζυγος Μπρικ (στη «Λυσσασμένη Γάτα» με συμπρωταγωνίστρια του την Ελίζαμπεθ Τέιλορ), ο αυτάρεσκος τυχοδιώκτης Μπεν («Μακρύ, Καυτό Καλοκαίρι»), ο «γρήγορος Έντι» (“The Hustler”), ο οπορτουνιστής Τσανς (« Το Γλυκό Πουλί της Νιότης»), ο ακαταμάχητος «μπαγασάκος» Μπουτς Κάσιντι στους «Δύο Ληστές» του Τζορτζ Ρόι Χιλ, ο δαιμόνιος Χένρι (στο Οσκαρικό φιλμ «Το Κεντρί» του 1973), ο πιο cool κατάδικος “Cool Hand Luke”.
Μία ανθολογία ηρώων που άφησαν το άστρο τους ανεξίτηλο στο χολιγουντιανό ουρανό, ακριβώς επειδή ο Πολ Νιούμαν γλίστρησε κάτω από το δέρμα τους, τους ανακάλυψε με το ταλέντο του, τους δάνεισε το παράστημα, την ευφυΐα, την λάμψη του.
Πενήντα χρόνια καριέρας, 80 ρόλοι, 10 υποψηφιότητες για Όσκαρ και μία από τις μεγαλύτερες «ντροπές» της Ακαδημίας: να του δώσει το τιμητικό βραβείο το 1986, ενώ τον είχε αγνοήσει επί 3 δεκαετίες. Ο Πολ Νιούμαν - Paul Newman ωστόσο την ακριβώς επόμενη χρονιά πήρε το αίμα του πίσω, η Αμερικανική Κινηματογραφική Ακαδημία επανόρθωσε δίνοντάς του ένα «κανονικό» βραβείο, το Όσκαρ α’ ανδρικού ρόλου που άξιζε πέρα για πέρα, στη χρυσή ωριμότητα του για το ρόλο του στο «Χρώμα του Χρήματος» του Μάρτιν Σκορσέζε, κι ενώ είχαν προηγηθεί τη δεκαετία του ’80, 2 ακόμη πολύ καλές παρουσίες του, το 1981 στο φιλμ του Σίντνει Πόλακ «Χωρίς Δόλο» και το 1982 στην «Ετυμηγορία» του Σίντνει Λιούμετ ως πρώην αλκοολικός δικηγόρος, ρόλος που αρχικά προοριζόταν για τον Ρέντφορντ.
*Στο "Χρώμα του Χρήματος" με τον Τομ Κρουζ και την Μαίρη Ελίζαμπεθ Μαστραντόνιο.
Ο Νιούμαν πάντως τότε το 1987 δεν παρέστη στην απονομή των Όσκαρ, δεν τους έκανε τη χάρη & λίγα χρόνια μετά εξήγησε τη στάση του χρησιμοποιώντας ξανά το ιδιοσυγκρασιακό πικρό του χιούμορ: «είναι σαν να κυνηγάς μια γυναίκα για 30 χρόνια και όταν τελικά σου κάθεται της λες “μωρό μου συγγνώμη είμαι εξαντλημένος, δεν πάμε για ύπνο;"».
Ο Paul Newman στην προσωπική του ζωή έκανε 2 γάμους, με την Τζάκι Βίτε (1949–1958) και με την γοητευτική ηθοποιό Τζόαν Γούντγουορντ που παντρεύτηκαν το 1958 και έμειναν μαζί έως το θάνατο του. Η Γούντγουορντ στην οποία είχε μεγάλη αδυναμία, είναι σήμερα 90 ετών & αγαπούσε πολύ τον Paul Newman.
«Το να ξυπνάω δίπλα σ’ έναν άντρα που με κάνει καθημερινά να γελάω είναι σπάνιο. Και να ζω δίπλα σ’ έναν άνθρωπο που σέβομαι, στον καλύτερό μου φίλο είναι μοναδικό», είχε εξομολογηθεί.
Η μεγάλη στενοχώρια του Νιούμαν ήταν ο χαμός του γιου του από τον πρώτο του γάμο, Σκοτ Νιούμαν που έχασε τη ζωή του από υπερβολική δόση ουσιών στα 28 του χρόνια στις 20 Νοεμβρίου του 1978.
Μετά το θάνατο του γιου του, σύστησε το ίδρυμα “Scott Newman Center” που στηρίζει τους τοξικομανείς και τις οικογένειές τους. Επίσης είχε την έξυπνη ιδέα να μετατρέψει το μαγειρικό χόμπι του σε κερδοφόρα επιχείρηση και από το 1982, προπαρασκευασμένα φαγητά βάση των συνταγών του έφεραν την ταμπέλα “Newman’s Own” με το πρόσωπό του μάλιστα να κοσμεί την ετικέτα τους. Ποπ κορν, dressing για σαλάτες, σάλτσες για μακαρόνια γέμιζαν τα ράφια όλων των Αμερικανικών σουπερ μάρκετ επιφέριντας κέρδη της τάξεως των 250 εκατομμυρίων δολαρίων κι όπως έγραψε το flix.gr, μέχρι και το τελευταίο σεντ τα χρήματα έχουν δοθεί σε φιλανθρωπίες.
Ο Νιούμαν πέρα από τις φιλανθρωπίες, αγαπούσε πολύ τα αγωνιστικά αυτοκίνητα και είχε οδηγήσει σε επαγγελματικούς αγώνες ράλι (το 1969 είχε παίξει στο αθλητικό δράμα «Winning» σε σκηνοθεσία James Goldstone και συμπρωταγωνίστησε με την Joanne Woodward και τον Robert Wagner) ενώ λάτρευε τα αστεία και τις φάρσες στον «κολλητό» του, Ρόμπερτ Ρέντφορντ.
Ένα χρόνο νωρίτερα το 1968, είχε δοκιμάσει την τύχη του και ως σκηνοθέτης, γυρίζοντας το δράμα «Rachel, Rachel» σε δική του επίσης παραγωγή με την Joanne Woodward στον κεντρικό ρόλο και μαζί την Estelle Parsons και τον James Olson.
*Εξώφυλλο τον Οκτώβριο του 1968 μαζί με την Τζόαν Γούντγουορντ στο περιοδικό "Life".
Ο Paul Newman είχε ακόμα πει πως υποστήριζε ανοιχτά τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων από τότε που ήταν πολύ νέος. «Ο κάθε άνθρωπος αποτελείται από τόσες ιδιότητες που σέβομαι και θαυμάζω. Το τι κάνει με την ερωτική του επιθυμία είναι μία από αυτές και βρίσκεται στον πάτο της λίστας μου για να τον κρίνω», είχε αναφέρει με νόημα.
Οι τελευταίες του κινηματογραφικές εμφανίσεις ήταν ως αρχηγός της μαφίας στην αξιόλογη ταινία του 2002 «Road to Perdition – Ο Δρόμος της Απώλειας» του Σαμ Μέντες πλάι στον Tom Hanks, ρόλος που του έφερε μία υποψηφιότητα για το Όσκαρ β’ ανδρικού ενώ το 2005 συμμετείχε και στη μίνι σειρά του HBO «Empire Falls» που βασιζόταν στην τιμημένη με Pulitzer νουβέλα του Richard Russo. Για το ρόλο αυτό κέρδισε την Golden Globe –Χρυσή Σφαίρα & ένα Primetime Emmy.
Τέλος το 2006, λόγω και της ισχυρής αγάπης του στα αγωνιστικά αυτοκίνητα, δάνεισε τη φωνή του στο «ανθρωπόμορφο» αυτοκίνητο Doc Hudson, στην όμορφη και διασκεδαστική ταινία ανιμέισον της Disney/Pixar, «Cars - Αυτοκίνητα».
Τον Ιούνιο του 2008 έγινε γνωστό στα Μέσα ενημέρωσης πως ο Νιούμαν έπασχε από καρκίνο των πνευμόνων και πως έδινε τη δική του γενναία μάχη έως τις 26 Σεπτεμβρίου που έφυγε για πάντα, λίγο αφότου είχε ολοκληρώσει τις χημειοθεραπείες.
*Πολλές από τις φωτ. είναι από την ανάρτηση του flix.gr
Επιμέλεια: Τ. ΜΑΡΤΑΤΟΣ - Το άρθρο πρωτοσυντάχθηκε και αναρτήθηκε από τον γράφοντα στο ενημερωτικό portal thebest.gr
