Αξεπέραστη στο χρόνο παραμένει η ρομαντική ταινία "Τα Καλύτερα μας Χρόνια" με τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ ως Χάμπελ Γκάρντινερ και την Μπάρμπρα Στρέιζαντ ως ανήσυχη, αριστερή φοιτήτρια Κέιτι Μορόσκι

Μία ανάρτηση από την σελίδα στο facebook, Robert Redford Today μας θύμισε τη μαγεία αυτής της τόσο ξεχωριστής ταινίας που στην Ελλάδα είχε παιχθεί στους κινηματογράφους το μακρινό 1974

Aναμφίβολα μία από τις ωραιότερες ταινίες και πιο ρομαντικές που δεν ξεθώριασαν στο χρόνο και μπορεί κάποιος να τις δει το ίδιο ευχάριστα σήμερα και να νιώσει την ίδια συγκίνηση είναι το φιλμ του αξέχαστου Σίντνει Πόλακ «Τα Καλύτερα μας Χρόνια – The Way We Were» που είχε πρωτοκάνει την πρεμιέρα του στις αίθουσες στις 16 Οκτωβρίου 1973 στο Λος Άντζελες, πριν από 46 ολόκληρα χρόνια. 

Η ταινία που προτάθηκε για 6 βραβεία Όσκαρ, ανάμεσα τους και καλύτερου α’ γυναικείου ρόλου για την ερμηνεία της Μπάρμπρα Στρέιζαντ, κέρδισε τελικά 2 για την μουσική του Μάρβιν Χάμλις και για το ομώνυμο τραγούδι που φυσικά ερμήνευε η Στρέιζαντ και έχει μείνει «αθάνατο» και αξεπέραστο. Ο συμπρωταγωνιστής της Ρόμπερτ Ρέντφορντ, πιο γοητευτικός από ποτέ, στα 36 του χρόνια τότε και στην κορυφή της καριέρας του, είχε την ίδια χρονιά (στην απονομή των Όσκαρ το 1974 προταθεί για το Όσκαρ α’ ανδρικού ρόλου για το «Κεντρί» του Τζορτζ Ρόι Χιλ).

Πήραμε την αφορμή για αυτή την σύντομη αναφορά στην ταινία αυτή με κεντρικούς ήρωες ένα αταίριαστο ζευγάρι που ωστόσο ερωτεύτηκε σφόδρα με φόντο τις δεκαετίες του ’30, του ’40 και του ’50 (το φιλμ θίγει εύστοχα και το κυνήγι «μαγισσών», των αριστερών καλλιτεχνών του Χόλυγουντ επί Μακαρθισμού) από μία πολύ όμορφη, νοσταλγική, παλαιότερη ανάρτηση με φωτ. από την ταινία, από την σελίδα στο facebook, Robert Redford Today.

Ο Ρέντφορντ στα 83 του χρόνια σήμερα είχε πει για τη συνεργασία του με την Μπάρμπρα Στρέιζαντ πως «ήταν υπέροχη και μία έκπληξη, ήταν delight. Η Μπάρμπρα ταν απλά πολύ αληθινή, ζωντανή, σκληρή και απαιτητική με τον εαυτό της, ρωτούσε και αμφισβητούσε τα πάντα δίνοντας μία μεγάλη δύναμη ώστε να πετύχει το καλύτερο δυνατό από την ερμηνεία της».

Η συγκεκριμένη ταινία παραμένει από τις σημαντικότερες της δεκαετίας του ’70 και με ένα σάουντρακ που απλά το ακούς με την ίδια νοσταλγία και δάκρυα στα μάτια και σήμερα και το σημαντικότερο τη μελωδία του δεν την βαριέσαι ποτέ!

Κείμενο: ΤΑΚΗΣ Γ. ΜΑΡΤΑΤΟΣ