Αντίο στο ατίθασο, λαμπερό κορίτσι του παλιού καλού ελληνικού κινηματογράφου, την αληθινή σταρ Ζωή Λάσκαρη – Έσβησε ξαφνικά την Παρασκευή 18 Αυγούστου 2017 σκορπώντας θλίψη σε όλη την Ελλάδα

Είχε αποκτήσει δύο κόρες, την Μάρθα Κουτουμάνου και την Μαρία-Ελένη Λυκουρέζου και είχε τη χαρά να δει και μία εγγονή, την Ζένια από τον γάμο της Μάρθας με τον Βλάσση Μπονάτσο

Όλους μας λύπησε η ξαφνική, δυσάρεστη είδηση την περασμένη Παρασκευή 18 Αυγούστου 2017 ότι έφυγε από τη ζωή η ξανθιά σούπερ σταρ του ελληνικού κινηματογράφου και θεάτρου Ζωή Λάσκαρη. Ειπώθηκε ότι πέθανε σε ηλικία 73 ετών και πως ήταν γεννημένη στις 12 Δεκεμβρίου του 1944 στη Θεσσαλονίκη ενώ έμεινε σε πολύ μικρή ηλικία ορφανή από πατέρα και μητέρα και ουσιαστικά την μεγάλωσαν οι παππούδες της.

Η φωτ. είναι από το σάιτ iefimerida.gr.
Σύμφωνα με ρεπορτάζ της κρατικής τηλεόρασης η φωτογενής και λαμπερή Ζωή Λάσκαρη ήταν γεννημένη το 1940 και έφυγε από τη ζωή στο εξοχικό της στο Πόρτο Ράφτη Αττικής, λίγο πριν κλείσει τα 77 της χρόνια. Σίγουρα είχε πολλά ακόμη να προσφέρει και ήδη όπως έγινε γνωστό, ετοίμαζε να παίξει σ’ ένα νέο έργο που θα ήταν κωμωδία και θα την σκηνοθετούσε ο ηθοποιός Αντώνης Λουδάρος στη θεατρική σκηνή με το όνομα της, «Ζωή Λάσκαρη» στον πολιτιστικό πολυχώρο Αθηναίς.

Η Ζωή Λάσκαρη (Ζωή Κουρούκλη ήταν το αληθινό της όνομα και το άλλαξε ώστε να μην συμπίπτει με αυτό της εξαδέλφης της τραγουδίστριας, της Ζωίτσας Κουρούκλη που είχε ερμηνεύσει κομμάτια όπως το «Εδώ τελειώνει ο ουρανός» του Μίμη Πλέσσα) πρωτοέπαιξε στο σινεμά στην θρυλική δραματική ταινία του Γιάννη Δαλιανίδη «Ο Κατήφορος» το 1961, στη Φίνος Φιλμ. Ο τολμηρός ρόλος της Ρέας είχε αρχικά προταθεί στην Αλίκη Βουγιουκλάκη αλλά έμελλε τελικά να τον υποδυθεί η νεότατη Ζωή Λάσκαρη. 

Η σκηνή που ο Κώστας - Νίκος Κούρκουλος  την αφήνει θεόγυμνη στην ερημιά, έχει μείνει στην εγχώρια κινηματογραφική ιστορία όπως και πολλές άλλες από τις σχεδόν τριάντα ταινίες όπου έπαιξε. Χαρακτηριστικές είναι και οι τολμηρές σκηνές της Ζωής Λάσκαρη με τον Αλέκο Αλεξανδράκη, τόσο στον «Ίλιγγο» του Γιάννη Δαλιανίδη το ’63 όσο και τρία χρόνια αργότερα στο φιλμ «Δάκρυα για την Ηλέκτρα» σε σκηνοθεσία Γ. Δαλιανίδη και σενάριο Νίκου Φώσκολου (αναφερόμαστε στην γυμνή σκηνή στο ντους).

Η Αλίκη Βουγιουκλάκη θεωρούσε ως καλύτερη ταινία της Λάσκαρη την «Στεφανία» το 1966 όπου η Ζωή Λάσκαρη έπαιξε με τον γοητευτικό Σπύρο Φωκά (είχαν ιδιαίτερη «χημεία» οι δυο τους και αυτό είχε φανεί και στο φιλμ «Εγωισμός»). 

Η φωτ. από τον "Εγωισμό" είναι από το finosfilms.com.

Ταίριαζε πολύ στην μεγάλη οθόνη και με τον Ανδρέα Μπάρκουλη αλλά και τον Νίκο Κούρκουλο («Γυμνοί στο δρόμο» του Γιάννη Δαλιανίδη, με μουσική Σταύρου Ξαρχάκου, το 1969).

Τολμηρή ήταν και η επιλογή της το 1973, σε μία περίοδο γενικότερης ελευθεριότητας, να υποδυθεί μία πόρνη στον «Αστερισμό της παρθένου» του Γιάννη Δαλιανίδη, σε σενάριο του Γιώργου Τζαβέλλα, μία ταινία που λόγω τότε και της κρίσης του σινεμά, είχε κόψει μόνο 120.000 εισιτήρια στην α’ προβολή της ενώ όπως ακούστηκε, την είχε κάνει περισσότερο για να στηρίξει οικονομικά το στούντιο του Φίνου. Ο Φιλοποίμην Φίνος που πέθανε το 1977, είχε μεγάλη αδυναμία στη Ζωή Λάσκαρη, ήθελε μάλιστα κάποια στιγμή να την υιοθετήσει ενώ και η Λάσκαρη, αν δεν κάνουμε λάθος, ουδέποτε έφυγε από τον Φίνο για να κάνει αλλού ταινία.

Στο δράμα «Όλγα Αγάπη μου» πάντα της Φίνος Φιλμ και σε σκηνοθεσία Γ. Δαλιανίδη συμπρωταγωνίστησε με τον Φαίδωνα Γεωργίτση ενώ το τραγούδι της ταινίας «Τι σου’ κανα και πίνεις» σε μουσική Μίμη Πλέσσα το είχε πει η Πατρινή λαική ερμηνεύτρια Πολύ Πάνου.

Η Ζωή Λάσκαρη, μία σταρ ευρωπαικού αέρα, όπως εύστοχα έγραψε το σάιτ flix.gr, με καταπληκτικό κορμί και μία μικρή δόση τρέλας όπως είπε σε δήλωση του ο Γιάννης Φέρτης που είχε παίξει μαζί της σε 2 ταινίες, δεν τραγουδούσε όπως άλλες συνάδελφοι της. Στις περίφημες «Θαλασσιές οι χάντρες», το μιούζικαλ του Γ. Δαλιανίδη του 1967 που έφτασε να προβληθεί έως και στο διάσημο κινηματογραφικό Φεστιβάλ των Καννών (η φωτ. είναι από την ανάρτηση του σάιτ newsbomb.gr) όπου η Ζωή Λάσκαρη έκλεψε τα φωτογραφικά φλας με την ωραία εμφάνιση της, με κοντό πλεκτό μίνι φόρεμα, στη σκηνή που τραγουδά το κομμάτι «Crazy girl» την είχε ντουμπλάρει η Νέλλη Μάνου. Από την ταινία αυτή, από τις μεγαλύτερες εμπορικές επιτυχίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου, έχει μείνει κλασική και η σκηνή όπου η Ζωή Λάσκαρη έτρωγε ένα δυνατό χαστούκι από τον Φαίδωνα Γεωργίτση που είχε μόλις ξυρίσει το μουστάκι του.

Διαβάζοντας το βιβλίο του Μάκη Δελαπόρτα για τον Μίκη Πλέσσα, είδαμε πως μόνο στο φιλμ του 1974 «Οι Εραστές του ονείρου» όπου συμπρωταγωνίστησε με τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ, υπάρχει στα credits, «Το τραγούδι της ζωής» σε μουσική Πλέσσα και στίχους Ηλία Λυμπερόπουλου που αποδίδεται ερμηνευτικά στην εκλιπούσα αγαπητή ηθοποιό.

Μία ακόμη λεπτομέρεια, στο θεατρικό ανέβασμα των «Εραστών του ονείρου» το ’72 στο θέατρο Βέμπο, έπαιζε μαζί της ο Τόλης Βοσκόπουλος, με τον οποίο και είχε εκείνη την εποχή δεσμό που πρωτοστατούσε στα πρωτοσέλιδα των περιοδικών. Με τον Βοσκόπουλο είχαν σμίξει κινηματογραφικά και στο μιούζικαλ «Μαριχουάνα στοπ» το ’71 (είχε παίξει και ο Γιώργος Πάντζας) και έχει «γράψει» η σκηνή όπου η Λάσκαρη χορεύει ζειμπέκικο ενώ ο Βοσκόπουλος τραγουδά «Το φεγγάρι πάνωθε μου», σε μουσική Μίμη Πλέσσα.

Η ταινία είχε κάνει πρεμιέρα και στο εξωτερικό.

Θα μας μείνει πάντα η εικόνα της από τα υπέροχα πρώτα της μιούζικαλ όπως το «Μερικοί το προτιμούν κρύο» του 1962 και κυρίως το «Κορίτσια για φίλημα» του ’64 όπου σε μία σκηνή χορεύει φορώντας ένα μαύρο κορμάκι και δικτυωτό καλσόν.

Η Ζωή Λάσκαρη μπορεί όπως κάποιοι άφησαν να εννοηθεί να μην ήταν το πολύ μεγάλο ερμηνευτικό ταλέντο ιδίως σε δραματικούς ρόλους, ήταν όμως μία καλλιτέχνιδα που συνδύαζε σπινθηροβόλο βλέμμα, αέρα, φινέτσα, κομψότητα, ερωτισμό χωρίς κάτι πρόστυχο και είχε αμέτρητες σπουδαίες ερμηνευτικές στιγμές.

Κι επίσης η Ζωή Λάσκαρη ήταν ένας ευγενής και προσιτός άνθρωπος.

Μία προσωπική μου ανάμνηση από αυτήν.
Πιτσιρικάς τη δεκαετία του ’80, σε εκδρομή στην Αθήνα και απόγευμα κοντά στην Αίγλη του Ζαππείου συνάντησα την Λάσκαρη να περπατά πιασμένη χέρι χέρι με τον δεύτερο σύζυγο της Αλέξανδρο Λυκουρέζο. "Παιδιά η Ζωή Λάσκαρη", αναφώνησα με παιδικό ενθουσιασμό και αυθορμητισμό κι εκείνη χαμογέλασε με εκείνο το εγκάρδιο πραγματικά και φωτεινό χαμόγελο και χαιρέτισε.

Δεν της αποδόθηκε τυχαία ο χαρακτηρισμός της σταρ και ήταν μία αληθινή σταρ που θα λείψει από την ελληνική σώουμπιζ και το ελληνικό καλλιτεχνικό στερέωμα.

Έπαιξε κοντά σε πολύ καλούς ηθοποιούς όπως ο Μάνος Κατράκης, η Ρένα Βλαχοπούλου, η Μαίρη Χρονοπούλου ("Μία κυρία στα μπουζούκια"), η Νόρα Βαλσάμη, η Δέσπω Διαμαντίδου, ο Σπύρος Καλογήρου, ο Λευτέρης Βουρνάς, ο Ντίνος Ηλιόπουλος, ο Βασίλης Διαμαντόπουλος ("Νόμος 4000" του 1962), ο Χρήστος Πολίτης, ο Κώστας Βουτσάς, η Τζένη Ρουσσέα, η Τασσώ Καββαδία, η Δέσποινα Στυλιανοπούλου, ο Γιώργος Μιχαλακόπουλος, ο Στέφανος Στρατηγός, ο Παντελής Ζερβός, ο Γιάννης Βογιατζής και τόσοι άλλοι.
Ήταν ωραίο ζευγάρι στη μεγάλη οθόνη και με τους Ανδρέα Ντούζο και Βαγγέλη Βουλγαρίδη.  

 

Ολοκληρώνουμε αυτό το κείμενο για την Ζωή Λάσκαρη κάνοντας μία αναφορά και σε ορισμένες αξιόλογες θεατρικές της παρουσίες. Η 1^η της εμφάνιση στο θέατρο έγινε μόλις το 1970 με το «Μαριχουάνα στοπ» στο «Μπουρνέλη».

Είχε κάνει «Μις Πέπσι», «Διαμάντια και μπλουζ» της Λούλας Αναγνωστάκη, το 2006 σε σκηνοθεσία Αθανασίας Καραγιαννοπούλου, για το οποίο είχε πάρει και πολύ καλές κριτικές, «Η κυρία του Μαξίμ» του Φευντώ το 1979 σε σκηνοθεσία Κώστα Μπάκα με τον Γιώργο Μιχαλακόπουλο αλλά και το μιούζικαλ «Οι άνδρες προτιμούν τις ξανθές» το 1983 με την Μάρθα Καραγιάννη, στο θέατρο Μινώα σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή και την Αμερικάνικη κωμωδία «Barefoot in the park – Ξυπόλητη στο πάρκο» του Νιλ Σάιμον το 1977 στο θέατρο Ακάδημος με την ίδια στο ρόλο της Κόρι Μπράτερ (η φωτ. είναι από το σάιτ cosmopoliti.com) που είχε κάνει η Τζέιν Φόντα και τον Βασίλη Τσιβιλίκα ως Πολ Μπράτερ, ρόλο που είχε παίξει και στο σινεμά και στο θέατρο ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ. Η σκηνοθεσία εκείνης της παράστασης ήταν του Αντώνη Αντωνίου.

*Η εξόδιος ακολουθία για τη Ζωή Λάσκαρη που είχε αναδειχθεί και Σταρ Ελλάς το 1959 κι ενώ ήταν ακόμη ανήλικη όπως έχει λεχθεί, θα ψαλεί στη 1 το μεσημέρι της Τρίτης 22 Αυγούστου 2017 στον ιερό ναό Αγίου Διονυσίου Αρεοπαγίτου στο Κολωνάκι, στην Αθήνα και θα ακολουθήσει η ταφή της στο Α’ Νεκροταφείο.  

Επιμέλεια κειμένου: ΤΑΚΗΣ Γ. ΜΑΡΤΑΤΟΣ (Μέλος ΕΣΗΕΠΗΝ)